پاورپوینت نورگیری در معماری سنتی
نورگیری در معماری سنتی
بخشی از متن پاورپوینت:
زیبایی که به چشم می آید از پرتو نور و روشنایی است وگرنه در تاریکی، زیبایی مفهومی ندارد.
نور جدا از نقشی که در جهت روشنایی بخشیدن به داخل ساختمان به عهده دارد در ارتباط با
تزئینات معماری اسلامی نیز حائز اهمیت است. چون تزئین در معماری ایران در تمام ادوار
صرف نظر از دقت و ظرفت آن، نمودار روشنی و شادی نیز می باشد. هنرمند اسلامی در تزئینات
بنا از عناصری استفاده می کند تا بتواند به هدف نورپردازی خود جامه عمل بپوشاند، از
جمله استفاده از مقرنس که گونه ای جلب و پخش نور به درجات دقیق و باریک است.
مقدار نور مورد نیاز ما در فضاهای مختلف متفاوت است و بستگی به نوع استفاده
از فضا و کارکرد آن دارد. بعضی از فضاها احتمالا در روز و یا فقط در شب مورد
استفاده قرار می گیرند، لذا می بایست این مسائل را در موقع انتخاب نور برای فضای مورد نظر
مورد توجه قرار داد، مقدار تابش نور خورشید را می توان توسط پرده، نوع شیشه و بزرگی
و کوچکی پنجره تنظیم کرد. ساعات تابش نور خورشید در روز، معین است و تغییری
در ساعات تابش و جهت آن نمی توان داد ولی نور مصنوعی را می توان به طور
دلخواه در جهت های مختلفی تنظیم کرد که در ساعات مختلف قابل استفاده باشد.
نورگیری در معماری سنتی
اولین تاریخی که ما از آن اطلاع داریم سدهی سوم هزاره چهارم ق.م میباشد که
در آن زمان جهت کسب نور و سایه از ایجاد اختلاف سطح در دیواره های خارجی استفاده می کردند.
در اصل از خصوصیات سبک پارسی، تعبیه سایبان و آفتابگیر منطقی و ضروری برای ساختمان هاست.
در این دوره از اصل اختلاف سطح، جهت جذب نور بداخل استفاده می شد.
در فصول مختلف سال هرخانه به مقدار لازم از آفتاب و روشنایی استفاده نماید.
ppt نورگیری در معماری سنتی
نور در واقع حکم یک راهنما را در فضاها و مسیرهای ورودی و خروجی عاری از نور و فضاهای تاریک دارد.
نور در معماری به منظور کشیده تر نشان دادن ارتفاع یک حجم می توان با ایجاد برآمدگی هایی باریک و بلند،
سایه های عمود و طویل ایجاد کرد تا نما کشیده تر به نظر آید و یا اینکه برای نمایش بخش های شاخص
بنا همانند ورودی ها می توان با ایجاد حفره هایی عمیق بر روی حجم، بخش های مورد نظر
را با سایه مشخص نمود. نور در داخل سازه نشان دهنده هویت و رنگ است.
کنترل کننده های نور: گروه اول نقش تنظیم نور وارد شده به داخل بنا را به عهده دارند و به دو
دسته تقسیم می شوند: دسته اول آنهایی که جزو بنا هستند مانند رواق. دسته دوم آنهایی که
به بنا افزوده شده و گاهی حالت تزئینی دارند مثل پرده. عناصری مانند رواق، پرده، تابش بند، سایه بان ها،
سرادق و ساباط قرار دارد که نقش کنترل کننده نور و تنظیم آن برای ورود به داخل بنا را به عهده دارند.
نورگیرها:
عناصری که به عنوان نورگیرها مطرح می شوند نام های مختلفی دارند ولی همه نورگیر هستند و عبارتند از:
روزن، شباک، در و پنجره مشبک، جام خانه، هورنو، ارسی، روشندان، فریز و خوون، گلجام، پالکانه، فنزر، پاچنگ و تهرانی
کنترل کننده های نور
رواق: فضایی است مشتمل بر سقف و ستون که حداقل در یک طرف مسدود باشد و انسان را از
تماس با بارش و تابش نور آفتاب مصون می دارد و در مناطقی که شدت نور و حرارت خورشید زیاد باشد نور
مناسب و ملایمی را به داخل عبور می دهد و در این صورت روشنایی از طریق غیر مستقیم یا با واسطه خواهیم داشت.
تابش بند: تابش بند تا تووش بند یا آفتابشکن تیغه هایی به عرض ۶ الی ۱۸ سانتیمتر است که
گاهی ارتفاعی تا حدود ۵ متر دارد و با کمک گچ و نی آنها را می ساختند. معمولا در بالای در و پنجره
کلافی می کشیدند که در واقع تابش بند افقی بوده و اصطلاحا به آن سرسایه می گفتند
و توسط آن ورود آفتاب به درون فضا را کنترل می کردند.
نورگیری در معماری سنتی
سایه بان ها: ایجاد سایه بر روی پنجره ها از تابش مستقیم آفتاب به سطح پنجره جلوگیری کرده
و در نتیجه حرارت ایجاد شده ناشی از تابش آفتاب در فضای پشت آن به مقدار قابل ملاحظه ای کاهش می یابد.
سایه بان ها ممکن است اثرات گوناگونی از قبیل کنترل تابش مستقیم آفتاب به داخل، کنترل نور
و تهویه طبیعی داشته باشند. کارایی سایه بان ها متفاوت بوده و به رنگ و محل نصب آنها نسبت
به پنجره و همچنین شرایط تهویه طبیعی در ساختمان بستگی دارد. سایه بان ها به انواع ثابت،
متحرک و همچنین سایه بان های طبیعی مثل درختان تقسیم میشوند.
سرادق: سایه بان بر سرا که پرده آن بر خرپاهایی که بر بالای سرا نشانیده بودند
کشیده میشد و بدین ترتیب مانع تابش تند خورشید به درون سرا می شد.
ساباط: کوچه ای سرپوشیده که هم در شهرهای گرمسیری و هم سردسیری به چشم می خورد.
در شهرهای گرمسیری مجبور بودند کوچه را تنگ و دیوار را بلند بگیرند و برای ایجاد سایه ساباط می گذاشتند.
نورگیری در معماری سنتی
پرده: استفاده از پرده های ضخیم برای جلوگیری و تنظیم نور خورشید برای ورود به ساختمان از دوره صفویه
معمول بوده و همچنین در دوره قاجار نیز از آن استفاده می شد. این پرده ها معمولا از جنس کرباس
و یا ابریشم بوده و به صورت یکلا و دولا استفاده می شدند و به طور معمول در جلو ایوان ها
و یا پنجره ها وارسی ها نصب می شد. بالا کشیدن این پرده ها توسط قرقره و بندهایی بوده که به طور
هماهنگ تمام قسمت های آنها را یکنواخت جمع کرده است چون این پرده ها معمولا ضخیم
و سنگین بوده و غیر از این نمی شد آنها را بالا کشید.
تعداد اسلاید: ۱۹ کیلوبایت
حجم فایل: ۹۸۵ کیلوبایت
فرمت فایل: PPT
زیان فایل: فارسی (فونت B Titr و B Nazanin)